Sucre, Bolivia 4 juni

Eindelijk weer eens internet !

We zitten inmiddels diep in Bolivia en hebben de afgelopen dagen veel meegemaakt. Bolivia is tot nu het meest extreme land dat we hebben gezien. Ging in Colombia en Peru alles nog gewoon; hier hebben we te maken met slechte wegen (of geen wegen), omkopen van ambtenaren, roadblocks en de grote hoogte op de Andes.
Vanaf Peru rijden we al op de hoogvlakte van de Andes (varierend van 3800 tot 4500 meter) en dat eist z´n tol. Niet alleen de auto´s hebben het moeilijk door de ijle lucht ook wij zijn niet gebouwd voor deze hoogte. Elke inspanning doet je hijgen als een oud molenpaard. (het heb ook z´n voordeel want je hebt met een enkel biertje al meer dan genoeg).
Vanaf gisteren zijn we aan het afdalen en we zitten nu op 2800 meter in het mooie Sucre. We gaan nog verder naar beneden en gaan de tropen van Bolivia in.
De G doet het super. Niks kan ´m deren; verkeerde brandstof, trekken van andere (kapotte) auto´s, lieren uit parkeergarages, ruig onverhard terrein met stenen of rul zand, wasborden. Hij doet alles zonder te kreunen of te steunen. Ook met de motoren gaaat alles zonder enig probleem. Er zijn veel problemen bij de andere deelnemers; spanningen onderling, defect materiaal (alle nieuwe auto´s zijn op een of andere manier kapot gegaan).
Eric en William rijden overdag samen en Antoon en ik individueel. ´s Avonds zien we elkaar weer op de camping of hostel.
Aan de grens was iemand een belangrijk voertuigdocument kwijt wat een grote vertraging opleverde. De douanier vond dat we maar terug moesten rijden naar ons beginpunt om daar een nieuw document te halen. Na veel getolk, aangifte bij de politie en vele steekpenningen op verschillende locaties mochten we door.
In Bolivia word je om de haverklap aangehouden door de politie die vanalles van je wil. Maar wij hebben een perfect werkende techniek: ´No habla Espanol´, gevolgd door: ´Mundial Brasil !´ In alle gevallen krijgen we dan een doorrijteken.
In Bolivia hebben we ook te maken met roadblocks. Dan wordt door de lokale bevolking met stenen de weg geblokkeerd om aandacht te vragen voor hun probleem. Hier hebben we allemaal al mee te maken gehad en het is een kwestie van lullen en geduld om er door te mogen. Het is niet anders. Anderen hebben geprobeerd door te rijden maar dan wordt je auto bekogeld.
Gisteren heeft TeamBrabo op de zoutvlakte van Bolivia geslapen. Een giga zoutmeer waar we lekker met de auto´s en motoren konden spelen. Het was wel koud; de locals zeiden dat het minus 15 graden was toen wij in onze tentjes lagen. Het wás erg koud. De zonsopkomst is erg bijzonder op de witte vlakte van 130 kilometer doorsnee.
De dagen worden volledig gevuld door rijden. Om zeven uur zitten we in de auto en tegen het donker (zes a zeven uur) komen we aan bij onze slaapplaats. Meestal zijn Eric en William eerder omdat de motoren makkelijker de lastige wegen kunnen pakken. Echter is bij hun de temperatuur en concentratie vermoeiend. ´s Avonds lang doorhalen is er nooit bij !
PS de foto´s houd je tegoed want vanuit een internetcafe kunnen we niets uploaden.